Logopedia jako dyscyplina naukowa istnieje od kilkudzięsięciu lat, ale jej rozkwit nastąpił w okresie ostatnich lat kilkunastu. W chwili obecnej bliżej logopedii do nauk medycznych. Z logopedią najściślejszy związek mają dziedziny takie jak:

• foniatria – dostarczająca wiedzy o budowie i patologii narządu mowy, głosu i słuchu
• audiologia – zajmująca się diagnozowaniem słuchu oraz leczeniem jego zaburzeń
• neurologia – niezbędna dla zrozumienia mechanizmów nadawania i odbierania mowy, opisująca mechanizm powstawania zaburzeń mowy
• ortodoncja – znajomość prawidłowej budowy jak i wad zgryzu umożliwia logopedzie ocenę przyczyn wad wymowy wynikających z nieprawidłowej budowy anatomicznej zgryzu lub uzębienia, jak również dziedziny takie jak: językoznawstwo, fonetyka, psychologia, kultura żywego słowa.

Logopeda korzystając z wiedzy z powyższych dziedzin diagnozuje występujące zaburzenia komunikacji językowej i wady wymowy.
Przy problemie korygowania zaburzeń mowy należy przyjąć, wg prof. Jagody Cieszyńskiej, szersze jego rozumienie, jako oddziaływanie na wszystkie sfery rozwoju psychicznego, którego ukoronowaniem jest posługiwanie się pełnym systemem językowym w jego wersji mówionej i pisanej. Dlatego też wspomaganie rozwoju psychicznego dziecka (nie tylko intelektualnego, ale także fizycznego i emocjonalnego) umieszcza pracę logopedy w obrębie oddziaływań terapeutycznych. Wydaje sie więc uzasadnione określanie zajęć logopedycznych terminem szerszym, wskazującym na konieczność wspierania wielu funkcji psychicznych.